უხილავი განწყობები

გარშემო ყველგან განწყობების ტალღებია. ფერადი ტალღებია, შეუმჩნეველი, მაგრამ გრძნობადი. ისინი ყვლეგან და ყველას გარშემოა. ისინი ქმნიან სამყაროს, ამოძრავებენ იმ ძალას, რომესაც ჩვენ ვერ ვმართავთ.
ეს ტალრები ქმნიან ორ ადამიანს შორის გრძნობად დამოკიდებულებას. ის ორი უბრალოდ დგას, ხმის გაცემა არ ჭირდებათ იმისთვის, რომ მათმა განწყობებმა ისაუბრონ.
მის გარშემო კი შავი ტალღებია, ბლანტია და ნელა ირხევა. ახლოს არავინ ეკარება, იმიტომ რომ იქ მოძრაობა ჭირს. დამღლელია და არაფრისმომცემი.
იმ ქალთან კი _ დახლთან რომ დგას, რაღაც მომწვანო, მრელვარე ტალღებს ვხედავ, ნაპირს ეხეთქებიან რითმულად. ყველა მის გარშემო ტრიალებს, რადგან ზაფხულის ცხელ დღეებში იქ ყოფნას არაფერი ჯობია.
ის ორი ერთმანეთს უყურებს თბილი თვალებით. გოგოს გარშემო მღელვარე ტალღებია, ბობოქარი მდინარე ქვებზე ასკდება, კალაპოტებს აფართოვებს. ეტყობა ეს მდინარე წყნარ შენაკადს ეძებდა, ცოტა რომ დამდგარიყო ზვირთები. სწორედ იმ ბიჭს, წინ რომ უდგას. ისიც ხომ მჩქეფარე მდინარეს ეძებდა, მტკნარი წყალი რომ ამოძრავებულიყო, აჩქარებული, გამოცოცხლებულიყო... და ახლა მათ გარშემო ყველაფერი ლამაზი მეჩვენება.
იმ ორ ქალს ხედავ? ხედავ, მათ გარშემო რამხელა ზვირთებია და როგორ ენარცხებიან ერთმანეთს. რომელი უფრო ძლიერად ასკდება ვერ გამირჩევია. ახლა იქ ყოფნა სახიფათოა, ყველგან მორევია.
ეს ჰაერის ტალღები ძალიან შორს ვრცელდება, მძაფრად ვგრძნობ ყველგან და ყველასთვის. თუმცა ვერავინ ხედავს მათ. მაგრამ სწორედ ისინია ადამიანების ურთიერთობას რომ ქმნიან. სიტყვებს ძალიან ცოტა წილი აქვთ ამ ყველაფერში.
ხანდახან ვცდილობ მე ვმართო ეს ტალღები გარშემო რომ შემომრტყმია. მე ვიყო მისი კაპიტანი... მაგრამ მგონი ჯობია შევეშვა და ზედმეტად არ ვაკონტროლო, მივუშვა თვითდინებზე, რადგან ამხელა ზღვას მაინც ვერ მოვერევი და მხოლოდ კანონზომიერებას თუ დავარღვევ...

ნათელ ფრთებს...

ნათელო ფრთებო, მიეცი მას ძალა რომ დაუბრუნდეს ამ ქვეყენას. გაიგოს იმ ძაღლის ყეფა და შეიგრძნოს ის ხმა, მაღლიდან რომ ისმის. დაყოს მთელი დრო დედამიწელებთან და არ დაკარგოს ეს უსასრულო წამები. შეაძლებინე მას ფხიზლად შიგრძნოს ყოველი წამი და არ მისცეს არცერთი ქარს. მასში შეინახოს ჰაერის ყოველი ნაწილაკი, რასაც სუნთქავს.
გრძნობდეს სამყაროს სამივე მხრიდან. მასში იტრიალოს ყველაფერმა, რაც მის გარეთ ხდება.
არ შეეშინდეს ბედნიერების. თავისკენ მოიზიდოს კარგი და შეაჩეროს, უყუროს საუკეთესო წუთებს.
ბოლომდე გახსნას სხეული და ჩაისახლოს მასში სამყარო, შეერწყას ფონს.
შემაძლებინე ვთქვა ეს ჩემზე. მომეცი ძალა ვაღიარო რომ ეს მე ვარ, ეს მე მჭირდება და მე არ მინდა შორს, იქ, სადღაც... მე აქ მინდა ვიყო. ახლა, ამჟამად და აქ.
მომეცი ძალა გავაგდო ჩემგან ნისლი. შემაძლებინე გავუხსნა სულს გზები რომ გარეთ გამოვიდეს. თავისუფლება და სილაღე მიანიჭე ჩემს ნაკვთებს, უხილავი ძაფები გამაწყვეტინე. მომაშორე ის აპკი, თვალის გუგაზე რომ შემომტმასნია. მიეცი ჩემს სულს უფლება იტრიალოს ჩემი სხეულის გარშემო და იძრომიალოს სამყაროში.
მომეცი ბინა დედამიწაზე რომ დავსახლდე აქ, ჩავყლაპო სუფთა ჰაერი.
გთხოვ, გზები გამიხსენი, სული გამითავისუფლე რომ მან იფრინოს და სამყარო დაათვალიეროს.
დამეხმარე ბოლომდე შევიგრძნო ჩემი სხეული და ის ადგილი, სადაც ვდგავარ. შევიგრძნო ის ადამიანი, ვინც გვერდით მიდგას და გადავცე მას ჩემი გრძნობა როცა ხელს ჩავჭიდებ. დაველაპარაკო მას უსიტყვოდ, როცა თვალებში ჩავხედავ. ვიგრძნოთ ორივემ რომ ერთმანეთის ის ნაწილები ვართ, სისრულისთვის რომ გვაკლია.

მისი პატარა ანგელოზი

ის შევიდა პატარა ოთახში. შევიდა რომ ენახა ავადმყოფი... რომ ჩაეხედა მის თვალებში და კიდევ ერთხელ ეთქვა რომ გარეთ მზე ანათებს, გარეთ ხალხი ცხოვრობს და ის მათი ნაწილია.
ავადმყოფი ნაზად იღიმება და ქერა კულულს თითზე იხვევს. სადღაც ჭერის კუთხეში იყურება და თითქოს თვალებით ცდილობს გაარღვიოს ობობას ქსელი.
ის ჩამოჯდა და უყურებს გაუნძრევლად. უყურებს როგორ ჭამს მისი ანგელოზი, ზეციდან მხოლოდ მისთვის ჩამოსული. უყურობს როგორ ადნება ხელებში ეს ანგელოზი, როგორ სუსტდება, როგორ მუქდება მისი ლამაზი თვალის უპეები და როგორ ეძარცვება ტანზე ის ერთადერთი კაბა რომლის გახდაზეც ვერაფრით დაითანხმა. როგორი კაბა არ მიუტანა - თეთრი, ფერადი, ჭრელი, ყვავილებიანი... მაგრამ ყველა კარის ზღურბლთან ხვდებოდა მასთან მიმავალს.
უყურებდა და უფრო და უფრო ტანჯავდა თავს მისი ცქერით. დნებოდა, სუსტდებოდა და ილეოდა ისიც მასთან ერთად. უფრო და უგრო მეტ დროს ატარებდა იმ პატარა ოთახში მასთან და უფრო და უფრო სძულდებოდა ყველაფერი, რაც გარეთ იყო.
დღეს მას არ დატოვებს. უნდა რომ მასთან იყოს და უყუროს როგორ თამაშობს მისი ანგელოზი ძველი თოჯინით, ნაზად ღიღინებს და აფრიალებს მის გაცრეცილ ატლასის კაბას.
მერე ანგელოზი დაიღლება, ჩუმად მიწვება და ქერა თავს პატარა ბალიშზე და დადებს. გრძელი კულულები სახეზე დაიეფინება და თვალები დაეხუჭება.
ის მიუახლოვდება. გვერდზე მიუწვება და ისე ჩაეხუტება რომ მიწიერი ვეღარ გამოგლეჯს პატარა ანგელოზს ხელებიდან. და დარჩებიან ასე სამუდამოდ ყველაგან. ქვესკნელშიც და ზეცაშიც. ერთად იფრენენ უსასრულო სივრცეში სამუდამოდ.

მზე

აქაურობას აკლია მზე. მრგვალი, ყვითელი, ნათელი და თბილი. ლურჯ ცაზე მოსრიალე, მარადიული, მოსიყვარულე, ბედნიერი, ყოვლისშემძლე და ყოვლისმომცველი.
მოდი ვაჩუქოთ ერთმანეთს მრგვალი მზე. ჩემკენ გამოაგორე ყვითელი მზე. გულში ჩავიხუტოთ თბილი მზე. სამუდამოდ ჩვენთან ვამყოფოთ.
ჩემთან მოდი და დაემსგავსე მზეს. იყავი ჩემთვის ყოვლისმომცველი და ყოვლისშემძლე. მოდი და არ გაგიშვებ არსად, არავისთან. შენ მე მაჩუქე მზე, მე გაჩუქებ მის სხივებს და ჩვენ შევქმნით სითბოს, სიკეთეს, ბედიერებას და თავისუფლებას.
გამიღიმე, ჩამეხუტე და ბევრი მაკოცე. ჩუმად მოგიყვები აქაურ ზღაპრებს, ჩვენებურ საიდუმლოებებს. ხელს ჩაგკიდებ და ვივლით ბევრს. ერთად ვირბენთ გრძელ გზაზე და ერთად ვიტრიალებთ ამ სამყაროში. ვიცეკვებთ დაუსრულებლად.
ოღონდ მოდი და მაჩუქე მზე.
მე მიყვარს შენი თვალები და მათში ყურება. მიყვარს როცა იქ პატარა ეშმაკები აციმციმდებიან ხოლმე. მიყვარს როცა ისინი ორ ციმციმა მზეს ემსგავსებიან. მინდა რომ აქ იყვნენ, ჩემს თვალებთან ძალიან ახლოს. მათ შორის ბევრი სხივი გაჩნდეს და სამუდამოდ ერთ მთლიანობად იქცეს.

რატომ გავხსენი ბლოგი?

რატომ და...
ამ ბოლო დროს წერის ხასიათზე მოვედი. ჰო, კარგა ხანია ასეთ ხასიათზე არ ვყოფილვარ და მიხარია:)
ნუ წერით ხო ამის გარეშეც დავწერდი, მაგრამ რატომღაც მომინდა ეს რაღაცეები ჩემი Microsoft Word-ის გარდა, სხვამაც წაიკითხოს :)